"Śmierć w latarni morskiej" - recenzja drugiego tomu serii "Montgomery Bonbon"

Wprost przepadam za połączeniem ironicznego i absurdalnego humoru z kryminalną zagadką w książkach dla dzieci. Taki miks musi być naprawdę błyskotliwie poprowadzony — a to, niestety, nie zawsze się udaje. Ponieważ jednak szkoda mi czasu na pisanie o słabych książkach, dziś pokażę Ci taką, przy której wielu innym po prostu pospadają kapcie. To drugi tom rewelacyjnej serii „Montgomery Bonbon„, zatytułowany „Śmierć w latarni morskiej„.

Tym razem Bonnie i jej dziadek wybierają się na wakacje. Jadą na wyspę Cud, by choć raz odpocząć od wszelkich nagłych i dziwnych zagadek, które zwykle razem rozwiązują. A mam tu na myśli na przykład takie, które kończą się nieplanowanym zakończeniem kariery życiowej różnych osób (czyt. morderstwem), albo przynajmniej nieco mniej dramatycznie — pożyczkami bez zwrotu i bez pytania (czyt. zuchwałymi kradzieżami). Ale wiesz co? Ich detektywistyczny talent już ich goni i dopadnie ich nawet na wakacjach.

Niewyjaśnione okoliczności śmierci latarniczki, przemyt cebuli, Zakon Złocistego Polaru (a raczej… parki), parada w miasteczku i cała lista podejrzanych — to tylko kilka haseł, które będą znamienne dla tej części przygód najsłynniejszego detektywa na świecie, czyli Montgomery’ego Bonbona (czyli Bonnie). A oprócz kryminalnej intrygi dostajesz tu również wyborny humor, cudowną relację wnuczki i dziadka, wątki o przyjaźni, cały wachlarz ludzkich charakterów i błyskotliwe dialogi. Ja oficjalnie zgłaszam się do fanklubu książek o Montgomerym Bonbonie!

Bawiłam się przy tej książce znakomicie. A najlepsze jest to, że autor kompletnie nie traktuje młodych czytelników jakby nie znali świata, tylko serwuje im rasową kryminalną rozrywkę z humorem i sercem. Więc jeśli jeszcze się wahasz, czy warto — to weź nie gadaj, tylko czytaj!