"Kapibara Barbara" - recenzja książki dla dzieci

Kto by pomyślał, że tak wiele o życiu można nauczyć się od kapibary. Nie od mnicha, joginki, czy milionera z Doliny Krzemowej, a od pewnej kapibary mieszkającej w Pernambuco w Brazylii. A gdy jeszcze dowiedziałam się, że ma na imię dokładnie tak, jak moja córka, to już dłużej nie mogłam się wzbraniać przed tą znajomością. Przedstawiam Ci więc kapibarę Barbarę – bohaterkę najnowszej książki Elizy Piotrowskiej, o znamiennym tytule: „Kapibara Barbara”.

„Kapibara Barbara” pokazuje, co tak naprawdę w życiu jest ważne.

Barbara żyje po swojemu. Gdy idzie na zajęcia z baletu, to uznaje, że woli się bawić, niż zwracać uwagę na kroki. Gdy jest na basenie, to nie pływa od jednej krawędzi do drugiej, bo przecież kapibary pływają, jak chcą. A kiedy turyści częstują ją czekoladą, odmawia bez wahania – bo przecież woli trawę. I zupełnie nie rozumie, dlaczego ludzie się na to obrażają. Ona przecież nie robi im wyrzutów, że nie jedzą trawy!

Lubi taplać się w wodzie, odwiedzać babcię, która zdecydowała się zamieszkać wraz z ludźmi, przyglądać się w samotności kolibrom i po prostu odpoczywać. A kiedy turyści uznali, że kapibary są głuche i złośliwe to bardzo ją to rozśmieszyło, „bo po pierwsze – kapibary mają wspaniały słuch, a po drugie – nie potrafią być złośliwe. Mamusia mi kiedyś powiedziała, że kto jest złośliwy, ten musi dużo myśleć i bardzo się męczy, a kapibary wolą odpoczywać”.

Eliza Piotrowska (autorka słynnej „Cioci Jadzi”) zaprasza nas tą książką w niezwykłą podróż do świata kapibar – świata, w którym nikt się nie spieszy, a szczęście mierzy się ciepłem słońca, szumem wody i chwilami beztroskiego leniuchowania. To książka, która z lekkością, ale i z celną puentą przypomina nam, że nie trzeba wciąż gonić za wielkimi celami, żeby być szczęśliwym. Czasem lepiej się zatrzymać, popatrzeć wokół i docenić to, co już mamy – te wszystkie małe, zwyczajne chwile, które składają się na nasze życie. Może więc warto uczyć się od kapibary Barbary, mistrzyni luzu i świętego spokoju? Bo jeśli ona potrafi mieć to wszystko w nosie i cieszyć się chwilą, to może i my powinniśmy spróbować.