3+
-
„Jak przepraszać”
Jeśli szukasz książki, która bez owijania w bawełnę podpowie Twojemu dziecku, o co chodzi z tym przepraszaniem, to zwróć uwagę na najnowszą pozycję od Wilgi, „Jak przepraszać”. To przewodnik, który do tematu przepraszania nie podchodzi na sztywno. Wszelkie wątpliwości związane z przepraszaniem wyjaśnia wprost, ale nie ma tu moralizowania. Jest za to dobry humor. I to właśnie dowcip jest tym wytrychem, który rozbroi każdego młodego (a nawet dojrzałego) sceptyka przepraszania. „Jak przepraszać” rozpoczynają trzy ważne słowa. Takie, które warto sobie wbić do głowy. „Wszyscy popełniają błędy”. Jak już się to wie, to od razu jest jakoś łatwiej. A potem David LaRochelle (autor) w asyście absolutnie genialnych rysunków Mike’a Wohnoutka opowiada…
-
„Układam puzzle”, seria „Akademia mądrego dziecka”
Wczoraj pokazałam Wam kartonówki dla najmłodszych dinomaniaków, a dziś mam coś dla tych, którzy chcą poznać zwierzaki, a przy okazji potrenować układanie puzzli. Przed Tobą seria „Akademia Mądrego Dziecka” i cykl „Układam puzzle”, czyli dwie kartonowe książki o zwierzętach na wsi i w lesie. „Układam puzzle” to książki, które łączą w sobie elementy edukacji, zabawy i treningu motoryki małej. Rozwijają spostrzegawczość i koncentrację. Bawią też radosnymi ilustracjami i zachęcają do odkrywania świata. Każda książka to cztery zwierzęta do ułożenia z dwuelementowych puzzli oraz kilka zdań o tym, jakie są, jak wyglądają lub co lubią robić na wsi lub w lesie. Podoba mi się, że te książki są nieco większe formatem…
-
„Poznajemy dinozaury”, „Stegozaur”, „Triceratops”
Gdy myślę o solidnych, atrakcyjnych i angażujących kartonówkach dla najmłodszych, to zawsze przed oczami mam książki z serii Akademia Mądrego Dziecka. A jeśli mają to być pierwsze książki o dinozaurach, to już na pewno będą to tytuły z cyklu „Poznajemy dinozaury”. Dziś pokażę Ci dwie najnowsze części, „Stegozaur” i „Triceratops”. „Poznajemy dinozaury” to już cztery książki, które wprowadzają najmłodszych czytelników w świat prehistorycznych gadów. Dwie pierwsze części to „Tyranozaur” i „Diplodok”. Cieszę się, że seria się rozrasta, bo młodych fanów i fanek dinozaurów nie jest mało. A na pewno więcej niż gatunków dinozaurów 😉 Podobno było ich około 800! Nie wiem, czy wydawnictwo @harperkids ma zamiar wydać aż tak liczną…
-
„Idealny kamyk”, „Silna jak rzeka”
„Idealny kamyk” i „Silna jak rzeka” to dwie książki ujmujące prostotą, wrażliwością i czułością. To picturebooki o sile rodziny, o potędze rodzicielskiej miłości i odkrywaniu piękna natury. Zapraszam Cię do świata książek subtelnych, w których można się po prostu rozpłynąć. „Idealny kamyk” to historia pewnej rodziny wydr, a głównie trójki rodzeństwa, które uwielbia zabawę wśród fal, rywalizację, ale nie obca jest im także współpraca. Na przykład wtedy, gdy trzeba znaleźć idealny kamyk, który sprawnie rozłupie muszlę i nie wypadnie z wydrowych łapek. Kamyk zostanie znaleziony, jednak przez nieuwagę młode wyderki stracą swoje drogocenne znalezisko. Czy to sprawi, że będą się na siebie gniewać? Być może. Jednak wyderki dobrze wiedzą, że…
-
„Smok Wesołek i zimowi goście”
Bajkową opowieść dla dzieci można rozpocząć przewrotnie i zamiast „Dawno, dawno temu, za górami i lasami…”, napisać „Całkiem niedawno temu na jednym ze wzgórz…”. Można też zamiast smoka ziejącego ogniem i siejącego postrach, stworzyć smoczego bohatera, który lubi gotować zupy i popijać herbatę przy kominku. Wreszcie, zamiast straszyć czarownicą, można o niej po prostu powiedzieć, że „jest, jaka jest – jak każdy z nas”. I właśnie taką nieco przewrotną historię serwują nam Marysia Panas (ilustracje) i Małgorzata Korbiel (tekst) w książce „Smok Wesołek i zimowi goście”. Już samo imię smoka, „Wesołek”, i pierwszy rzut oka na okładkę, na której widzimy smoczą głowę, a na niej siedzące radosne myszki, podpowiada, że…
-
„Moja książka o mnie”
„Moja książka o mnie” to książka, która zostanie z Twoim dzieckiem na zawsze. Takie jest jej przeznaczenie. Czytana co jakiś czas, będzie zyskiwać na znaczeniu, a jej szczegóły można będzie odczytywać na różne sposoby. To książka, z którą przyjemnie będzie wracać do przeszłości, i która zatrzyma i uwieczni dziecięce myśli, obserwacje i emocje. Ale żeby tak się stało, najpierw trzeba się z nią trochę pobawić. A jest to zajęcie absolutnie wciągające! Marion Deuchars to brytyjska autorka, ilustratorka i graficzka, która wie, jak bawić się wyobraźnią i formą. W „Mojej książce o mnie” zaprasza Twoje dziecko do przyjrzenia się sobie i do stworzenia książki niepowtarzalnej, bo jej bohaterem będzie właśnie ono…
-
„Niewidziątka. Przewodnik po emocjach i nie tylko”
Z coraz większym zaciekawieniem obserwuję, jak różnorodnie można opowiadać w książkach dla dzieci o emocjach. I nie tylko o nich, bo również o tym wszystkim, czego nie można zobaczyć, posmakować czy dotknąć. W zasadzie nie jest to nawet próba opisania czy zdefiniowania konkretnych uczuć, a zaproszenie młodych czytelników do bliższego przyjrzenia się sobie i innym oraz temu, co nas otacza. To może być emocja, wrażenie, nastrój czy stan. To może być nawet chaos czy ciemna materia. A także echo, pozytywne wibracje lub puls wielkiego miasta. I właśnie na te wszystkie wielowymiarowe aspekty zwraca uwagę książka „Niewidziątka. Przewodnik po emocjach i nie tylko”. Ta książka to zabawa, to pobudzanie wyobraźni, kreatywności…
-
„Ostatnia dzika ostoja”
Literacko zaczęłam ten rok wybornie. Sięgnęłam bowiem po „Ostatnią dziką ostoję”, nie mając wobec tej książki żadnych oczekiwań. Nie czytałam wcześniej żadnych recenzji, opinii, nawet opisu na tylnej okładce. I przepadłam. Zauroczyła mnie historia stworzona przez Cecilie Heikkilę, a dwójka niedźwiedzich bohaterów wywołała czułość i wzruszenie. „Ostatnia dzika ostoja” to książka, która przypomniała mi to, o czym na co dzień zapominam. To, że na tej planecie jesteśmy jedynie gośćmi, i to przez arcykrótką chwilę. A potem może ktoś nas wspomni, gdy spojrzy w rozgwieżdżone niebo. „Ostatnia dzika ostoja” to historia dwójki niedźwiedzi, mądrego dziadka i jego wnuka, który zainspirowany znalezioną na dziadkowej lodówce pocztówką, chce wyruszyć do miejsca z tejże…
-
„Naprawdę widziałem mamuta!”
Kto mnie zna, ten wie, że w książkach dla dzieci ze wszech miar cenię absurdalny humor, swobodę i szczyptę szaleństwa. To wszystko znajduję w książce „Naprawdę widziałem mamuta!” od wydawnictwa Frajda. Bo czy poszukiwanie mamuta na Antarktydzie (i zakładamy, że nie cofamy się do prehistorii) to nie jest czyste szaleństwo? Wyobraź więc sobie, że jesteś uczestnikiem wyprawy badawczej na Antarktydzie. Chcesz się bliżej przyjrzeć życiu pingwinów. (Tych tam nie brakuje). Jednak jeden z Twoich kolegów twierdzi, że wybrał się w ten ekstremalnie zimny region po to, aby zobaczyć… mamuta. (Tych akurat tam brakuje). A żeby było jeszcze śmieszniej, to twierdzi, że właśnie takiego spotkał. Ale to nie koniec rewelacyjnych wieści.…
-
„Myszonek i Gwiazdka”
„Myszonek i Gwiazdka” to książka fińskiej autorki i ilustratorki, Riikki Jäntti. I to kolejny skandynawski tytuł, który udowadnia, że tamtejsza literatura dla dzieci stawia poprzeczkę niebywale wysoko. Bez względu na to, czy książka kierowana jest to dwulatka czy do dwunastolatka, skandynawscy twórcy z takim samym szacunkiem traktują swoich odbiorców. Nie inaczej jest w przypadku „Myszonka i Gwiazdki”. Gdy tytułowy Myszonek nie może doczekać się Gwiazdki, to całym sobą. Gdy dostaje od mamy kalendarz adwentowy, to nie może powstrzymać się przed otwarciem chociażby jednego okienka. A gdy wybiera z mamą choinkę, a ta płacąc, mówi do sprzedawcy „Ale drożyzna!”, to Myszonek wydaje się jakby zasmucony, może zawstydzony? I nie tylko Myszonek…
