"Ostatnie drzewo" - Mama Basi Czyta Blog o książkach dla dzieci

Wydawnictwo Tatarak konsekwentnie trzyma się swego, nie odpuszcza i nie zmienia kierunku. I właśnie dzięki temu zacięciu, książki z Tataraku to nie tylko dobra rozrywka dla dzieci. To też możliwość obcowania ze sztuką, kształtowanie gustu i wyrabianie wrażliwości estetycznej. To szansa na poznanie autorów i ilustratorów uznanych na całym świecie. A „Ostatnie drzewo” zaprasza właśnie do krainy mistrzowskich obrazów i baśniowego, orientalnego tekstu oraz pozostawia refleksję aktualną już od 44 lat (książka była pierwszy raz wydana w 1978 r.).

Wyobraź sobie, że żyjesz wśród pięknych, bujnych lasów. Dookoła cisy, sosny, cedry. Pewnego dnia do Twojej wioski przyjeżdżają bogaci ludzie, którzy w zamian za drewno z tych lasów, oddadzą Ci złoto, diamenty i inne kosztowności. Wiadomo, fajnie jest być bogatym, obwiesić się złotem, nawet swoje kozy przyozdobić biżuterią. Zgadzasz się więc, a bogaci ludzie biorą się za wycinkę. Najpierw ubywa sto drzew, za kilka dni znika kolejna setka, później przestajesz już liczyć. Pewnego dnia rozglądasz się dokoła i widzisz tylko pustynię, zwierzęta znikły, deszcz przestał padać. Został tylko jeden, samotny cedr.

To właśnie historia z „Ostatniego drzewa”. Oczywiście niecała. Bo wśród wszystkich dorosłych, którzy tak ochoczo rzucili się na złoto, zupełnie nie zastanawiając się nad skutkami swojej decyzji, jest jeszcze dwójka mądrych dzieci. Nadir i Selina kochają rośliny i wycince drzew przyglądają się z przerażeniem. To oni podpowiedzą dorosłym, jak odbudować las (bo mieszkańcy w końcu zrozumieją swój błąd). Czy im się to jednak uda?

„Ostatnie drzewo” to przypowieść, która aktualna jest do dziś

„Ostatnie drzewo” to opowieść o ogromnej więzi człowieka z przyrodą. O potędze natury, ale również jej kruchości w obliczu ludzkiej pazerności. O tym, że przywrócenie jej do poprzedniego stanu jest procesem długim, żmudnym i trudnym. Ta malownicza historia pokazuje, jak bardzo ludzkie życie zależy od przyrody.

Tylko Štěpán Zavřel mógł ubrać tak ważny temat w nastrój baśniowy, egzotyczny, z domieszką czułości. Oniryczne ilustracje pełne odcieni żółci, błękitu i zieleni są galerią sztuki zamkniętą w kilkudziesięciu stronach. Wszystko się w tej książce zgadza. Obraz, tekst i szata wydawnicza.